Rozmawiamy o tym, jakie wyobrażenia o kobiecym pięknie występowały w naszym kraju w różnych epokach i jak ulegały przemianie.
Starożytna Rosja
Dla mężczyzny z epoki kamienia piękno kobiety było bezpośrednio związane z wagą - im wyższa waga, tym lepiej. Pulchna kobieta z szerokimi biodrami i dużymi piersiami miała większe szanse na poród, poród i karmienie zdrowego dziecka. Dla mężczyzn ze starożytnej Rosji atrakcyjne nie wydawały się otyłe, ale dobrze odżywione młode damy - jak mówią, krew i mleko. Ideały urody twarzy możemy również oceniać na podstawie rosyjskich baśni. Bajeczna piękność jest zawsze białoskóra, ale jednocześnie rumiana. Dziewczyny odkurzyły się strasznie szkodliwym białym ołowiem i pomalowały rumieniec sokiem z buraków. Nawet w Rosji uwielbiano grube brwi - dlatego zabarwiano je różnymi środkami. Co ciekawe, czarne, zepsute zęby uznano za oznakę piękna - wskazówkę, że dziewczyna jest bogata i może sobie pozwolić na jedzenie dużej ilości drogiego cukru. Dlatego dziewczyny poczerniały zęby. Preferowano prawidłowe rysy twarzy: długi, prosty nos, pełne usta, wysokie czoło i gęste włosy. Skromność, niespieszność i kobiecość zostały docenione w zachowaniu w Rosji. Również kobiecy umysł zawsze był wysoko ceniony w Rosji. Dostojna, wysoka, silna dziewczyna o zaokrąglonych kształtach i zdrowym rumieńcu na policzkach, o swobodnym chodzie, nieśmiałym spojrzeniu, ale jednocześnie inteligentna - oto ona, średniowieczna rosyjska piękność.
Nowy czas
Jeśli przed Piotrem standardy piękna były takie same dla rosyjskiej szlachty i dla zwykłych ludzi, wszystko zmieniło się dramatycznie. Dzięki innowacjom w armii i rządzie, Peter przyniósł także trendy w modzie z Europy. Ale wpłynęli tylko na arystokrację i mieszczan, a dla większości chłopskiej nic się nie zmieniło. Piękno szlachty zaczęło stawać się sztuczne. Arystokraci malowali po francusku, rysowali dla siebie sztuczne pieprzyki, wyrywali brwi i układali skomplikowane fryzury. Piotr „wyciął okno” w kwiecie wieku rokoko. Idealną kobietą tego stylu jest porcelanowa bladość, lekkość i kruchość, lekkość i figlarność. Jednocześnie faworyzowały się dobrze odżywione panie. Ciekawe, że w Rosji w pierwszej połowie XVIII wieku do rokokowych standardów dodano zapotrzebowanie na ciemnienie. Możemy przypomnieć sobie słynne piękno, ostatnią miłość Piotra I, Marinę Cantemir. Wydaje się, że w tej kobiecie rosyjskie i europejskie tradycje postrzegania kobiecego piękna połączyły się ze sobą. Podobny typ znajdujemy u faworyta dworu Katarzyny II, Marii Naryszkiny i fatalnej aktorki Praskovya Zhemchugova. W XIX wieku ta ciemnowłosa i czarnooka „ostrość” wychodzi z mody, lżejsze dziewczyny z dużymi smutnymi oczami są poszukiwane. Ten trend pojawił się dzięki niesamowicie modnej Anglii. Na przykład Natalia Pushkina, żona wielkiego rosyjskiego poety, która została uznana za pierwszą piękność w Moskwie. W XIX wieku pełnia przestaje być obowiązkowym atrybutem piękna. Jednocześnie naturalność wraca do mody. Jeśli w XVIII wieku charakterystyczne były tony pudrowych i pomalowanych brwi, to w XIX wieku dziewczęta zaczęły starać się nie malować sobie nowej twarzy, ale podkreślać godność ich naturalnych rysów.
XX wiek
Pod koniec XIX wieku szczupłe dziewczyny zaczęły podbijać Rosję, a otyłość prawie całkowicie wyszła z mody. Naturalne piękno wdzięcznych rysów delikatnych i wyrafinowanych dziewcząt - to doceniono w Rosji na przełomie wieków. Doskonałym przykładem jest Zinaida Yusupova, wyrafinowana arystokratka, która na dworze Mikołaja II uważana była przez wielu za najpiękniejszą kobietę. Jednak tuż przed rewolucją tradycję tę zastępuje inna, również sprowadzona z Europy. Nieme kino, jazz i emancypacja opanowują świat. Dotyczy to również Rosji - nienaturalnie blade, pulchne kobiety z krótkimi fryzurami i ogromnymi oczami bez dna stają się ikonami piękna zarówno w Nowym Jorku, jak i Woroneżu. Na przykład Vera Kholodnaya jest szalenie popularną rosyjską aktorką filmową, do której filmów mężczyźni walczyli w kolejkach. W pierwszych latach władzy radzieckiej ten typ był również bardzo popularny. Wkrótce jednak kraj zerwał wszelkie więzi kulturowe z Zachodem i powrócił postulat kompletności. Ikona piękna w Związku Radzieckim była piękną w swej prostocie kołchozem. Zniewieściałość i arystokratyczna bladość ustępują miejsca sile i proletariackiemu rumieńcowi. Były jednak wyjątki. Na przykład Lyubov Orlova, którego wygląd był uwielbiany w ZSRR, ale z pewnością ucieszyłby dworzan Aleksandra III. Niemal przez cały czas istnienia ZSRR standardem urody była rumiana kołchoz. Dopiero bliżej pierestrojki harmonia i lekkość zaczęły wracać do mody. Można prześledzić bardzo wyraźny wzór: im trudniejsze czasy, tym większe zapotrzebowanie na otyłe kobiety.
