Wiele kobiet spędza najgorsze chwile swojego życia w przymierzalni przy wyborze kostiumu kąpielowego. Czasami wydaje się, że ta rzecz została stworzona, aby powodować kompleksy.
A jeśli nie kompleksy, to na pewno zmiana w tym, jak inni Cię postrzegają. W jednym eksperymencie badanym przedstawiono fotografię dziewczynki. Połowa uczestników widziała tylko jej twarz, druga połowa widziała jej twarz i górną część ciała w kostiumie kąpielowym. Wystarczyło przyjrzeć się nagiemu ciału, by ocenić modelkę jako osobę potrzebującą przyjemności (a nie jako osobę moralną, za jaką uważała ją pierwsza grupa).
W innym eksperymencie mężczyźni oglądali zdjęcia dziewczyn w bikini. W ich mózgu uaktywnił się ten obszar, który jest odpowiedzialny za używanie rzeczy, a nie za dialog z człowiekiem. Innymi słowy, strój kąpielowy uprzedmiotawia kobietę, czyniąc z niej sposób na zaspokojenie pragnień seksualnych. Najwyraźniej czując to nieświadomie, czujesz się zawstydzony, rozmawiając na plaży z ubranym mężczyzną.
A jeszcze inne badanie wykazało, że strój kąpielowy negatywnie wpływa na samoocenę: przed sezonem kąpielowym kobiety są bardziej niezadowolone ze swojego ciała niż w pozostałych miesiącach roku. To prawda, że strój kąpielowy stał się tak odkrywczy całkiem niedawno - nieco ponad 50 lat temu.
Pojawienie się odzieży do zabiegów wodnych
Od początku XVIII wieku kąpiel stała się zdrową procedurą. Ale żeby to osiągnąć, kobiety musiały pokonać wiele trudności. Nie mogli sobie pozwolić na wejście do wody i nie zrujnować swojej reputacji. Aby osoby postronne nie widziały pływającej kobiety z wyższych sfer, wynaleziono specjalne łaźnie.
Budkę wniesiono do morza lub jeziora, kobieta przebrała się w długie ubranie (do krawędzi których przymocowano ciężarki, aby rąbek nie wznosił się na powierzchnię wody) i zeszła po drabinie, aby błąkać się po wodzie.
Sytuacja zmieniła się dramatycznie dopiero na początku XX wieku: kobiety nosiły sukienki i pantalony, które z czasem ulegały skróceniu, ale nadal nie odsłaniały zbytnio sylwetki. Warto zauważyć, że na oddzielnych plażach kobiety i tak pływały w pełnych mundurach, podczas gdy mężczyźni pływali nago.
Pierwsze zmiany w modzie plażowej
Być może nadal płynęlibyśmy w workowych sukienkach lub rajstopach, gdyby nie odważna kobieta Annette Kellerman. Była pływakiem, brała udział w pokazie i wymyśliła ciasny jednoczęściowy kostium kąpielowy. W 1907 roku została w nim aresztowana za nieprzyzwoitość. Ale to nie powstrzymało Annette - nadal walczyła o prawa kobiet do pływania w wygodnych ubraniach.
Przełom nastąpił w latach dwudziestych XX wieku. Kobiety zaczęły przychodzić na plażę w ubraniach, które otwierały im biodra! Prawda, skromność nadal pozostawała priorytetem: specjalne „jednostki moralne” pilnowały, aby rąbek ubrania znajdował się nie wyżej niż 15 cm od kolana. Aby całkowicie zachować czystość, z przodu wszyto małe fartuchy, które zakrywały strefę intymną.
Kostium kąpielowy, jaki znamy, pojawił się w latach 30-tych ubiegłego wieku. Jeśli nosisz model z tego czasu, prawdopodobnie nie wywołasz szoku i paniki na plaży. W latach czterdziestych Hollywood często kręciło filmy o zsynchronizowanych pływakach. Aby wizualnie zawęzić ich sylwetkę, strój kąpielowy został zamieniony w gorset. W tej formie pozostał popularny przez dwie dekady.
Maksymalna otwartość
Bikini powstały w 1946 roku (aby zaprezentować je publiczności, według plotek wynalazca Louis Rear musiał zatrudnić striptizerkę, ponieważ profesjonalne modelki odmówiły). Bikini zaczęto nosić dopiero w latach 60-tych - a potem dzięki dwóm wydarzeniom.
Najpierw nosiła je Brigitte Bardot. Po drugie, zostały one dosłownie zaśpiewane przez Briana Hylanda w zabawnej piosence o dziewczynie, która była zawstydzona noszeniem miniaturowego żółtego kostiumu kąpielowego w kropki. I chociaż w finale piosenkarz przekonywał, że bohaterka jego piosenki z trudem założyłaby to po raz drugi, osiągnięto odwrotny efekt: wszyscy chcieli bikini!
Nieco później pojawiło się skandaliczne monokini - opcja otwierająca skrzynię. Chociaż na plażach można było zobaczyć starsze Niemki opalające się topless, model nie zyskał popularności ani w śmiałych latach 70., ani teraz. Kolejnym etapem ewolucji tego ubioru były lata 80-te z kultem atletycznej sylwetki.
Na pewno z przerażeniem wspominasz ogromne wycięcia na nogi, które sięgały prawie do pasa. Takie stroje kąpielowe trafiły tylko do niektórych supermodelek i bohaterek filmu „Ratownicy Malibu”, więc szybko opuściły tereny przybrzeżne i ekrany telewizyjne.
Od tego czasu osiągnięto kompromis w świecie strojów kąpielowych: możliwe są wszystkie opcje, w tym muzułmańskie burkini, które pozostawiają otwarte tylko dłonie, stopy i małe okienko na twarz.
W związku z pozytywnym nastawieniem do ciała współczesne kobiety coraz mniej wstydzą się swojego ciała i być może wkrótce przestaną przygotowywać się do wyjścia na plażę jako test, przed którym trzeba ciężko popracować na siłowni.
