Media od dziesięcioleci podają formułę sukcesu rzekomo bezpośrednio związaną z pięknem. Bogaci i szczęśliwi mają idealną figurę, skórę, włosy, zęby. A zatem doskonałe życie. W rzeczywistości tak nie jest. Rozstępy, cellulit, różne wady i niedoskonałości są typowymi fizjologicznymi cechami ludzkiego ciała, ale w społeczeństwie zwyczajem jest wahanie się i ukrywanie ich za wszelką cenę. Powoduje to wiele kompleksów nie tylko u dorosłych kobiet i mężczyzn, ale także u dzieci, a zwłaszcza u nastolatków. Popularni blogerzy i działacze pozytywni cielesni powiedzieli Lenta.ru o tym, jak standardy piękna zrujnowały ich życie i jakim kosztem osiągnęli sukces, pomimo krytyki społeczeństwa.
„Kobieta musi wyglądać oszałamiająco zarówno w ogniu walki, jak i na sekundę przed śmiercią”
Kobiece piękno jest jednym z najważniejszych narzędzi artystycznych przemysłu filmowego. W różnych epokach obrazy i wygląd zmieniały się w zależności od potrzeb publiczności. W czasach kina niemego typ aktorek był określony w bardzo prosty sposób: musiała to być młoda kobieta o dużych oczach, cienkich ustach o wyraźnym zarysie i bujnych włosach.
Format ten został uszanowany ze względu na specyfikę obrazu - od wykonawców wymagano, aby na ekranie widoczne były jasne, wyraziste rysy twarzy. Ponadto ten typ przyciągał mężczyzn, a kobiety starały się być ulubieńcami płci przeciwnej. Jednymi z najpopularniejszych aktorek tamtych czasów były Mabel Normand, Vera Cold, Lillian Gish i Mary Pickford, których wygląd uznawany był za standard piękna.
W latach 60. w kinie ukształtował się wizerunek idealnej kobiety. Wygląd zewnętrzny został ulepszony do nierealistycznego wyglądu dzięki makijażowi i mnóstwu sztucznego oświetlenia studyjnego. Kult młodości i piękna zmusił dziewczęta w każdym wieku do zachowania świeżego i młodzieńczego wyglądu w życiu codziennym. Marilyn Monroe, Marlene Dietrich, Vivien Leigh i Maria Stewart stały się wówczas wzorami do naśladowania.
Po kilkudziesięciu latach niewinny wizerunek kobiety zniknął. Zastąpiły go zdecydowane i silne bohaterki. Obowiązkowym atrybutem ekranowego piękna lat 1980-1990 był super-seksowny wygląd.
Myślałem o chirurgii plastycznej, ale nie na poważnie. Nie jestem gotowa wydawać pieniędzy i ryzykować swoim zdrowiem dla pięknego obrazu w lustrze. Lubiłam piersi średniej wielkości i pięknie ukształtowane, chciałam tego samego dla siebie. Ale to jest na poziomie jakiejś fantomowej fantazji.
Nie mam żadnych kompleksów w tej kwestii, ale generalnie nie jestem zbyt pewny siebie. Moja pewność siebie nie opiera się na wyglądzie, ale na sile moich przekonań. Na swoim blogu chciałbym przekazać ludziom, że na świecie jest dużo ciekawszych rzeczy niż wygląd. A okazji nie można przegapić tylko z powodu kompleksów - ważne jest, aby żyć i nigdy nie przepraszać za swój wygląd.
