Zgodnie z tradycją raz w roku przez pięćdziesiąt lat w Niemczech, podobnie jak w wielu innych krajach, odbywa się konkurs, w którym uczestnicy „mierzą się” swoją nieodpartością. Bierze w nim udział 16 dziewcząt. Liczba wynika z liczby wolnostojących gruntów w kraju.
W tym roku 36-letnia kobieta została zwycięzcą po pięciu minutach. W swoim przemówieniu „przedwyborczym” uczestniczka oświadczyła, że zamierza reprezentować kraj z godnością, siłą i wdziękiem, najwyraźniej dając do zrozumienia, że samo piękno nie wystarczy, aby wygrać konkurs piękności …
Wybór jury został natychmiast potępiony przez publiczność konkursu i nic dziwnego. Przecież bądźmy szczerzy, urok i godność nie są nadrzędnymi kryteriami konkursu, który ocenia piękno uczestników, a nie ich wewnętrzne walory.
Rosyjscy widzowie byli jeszcze ostrzejsi na języku. Zagłosowali nawet w komentarzach, kto stał się „Miss Niemiec”, Aleksandrem Kokorinem czy Aleksiejem Glyzinem?
Być może Leonie Charlotte von Haze z trudem uznałaby taki głos za komplement. Nawiasem mówiąc, została najbardziej „nie młodą” laureatką w historii konkursu.
