Pierwsze prawdziwe perfumy w Rosji zostały sprowadzone; ta rzadkość na początku XIX wieku była ceniona przez zamożne księżniczki, żony ambasadorów i znanych kupców. W czasach Piotra I szlachetne damy używały obcej pachnącej soli, której torby wkładano do skrzyń z ubraniami, aby pachniały pachnąco. Tymczasem kadzidło dla ciała w Rosji istniało wcześniej, ale te zapachy nie zawsze były przyjemne i nie były dostępne dla wszystkich.
Chłop pachnie
Niższe warstwy Rosjan ciężko pracowały, a osoba pracująca fizycznie nieustannie się poci. Ubrania, których wieśniaczka nie miała aż tak dużo, regularnie nasiąkały potem - własnym i końskim, bo przez tysiące lat jedynym sposobem przemieszczania i przewożenia towarów były konie. Większość prac chłopskich na świeżym powietrzu była związana z końmi, a także z krowami, świniami, kozami, owcami, kurami.
Ale jeśli kobiety z jakiegoś powodu nie chciały czuć potu, wycierały swoje ciała czosnkiem lub cebulą. Nawiasem mówiąc, zrobiono to również ze względów praktycznych: latem owady i pasożyty wysysające krew, zwabione rozgrzanym ciałem, nie latały blisko takiej osoby. Uważano również, że w zimnych porach roku krople kwasu czosnkowego lub cebulowego w pobliżu układu oddechowego stanowiły swoistą barierę ochronną przed wszelkiego rodzaju wirusami.
Tak więc rosyjskie chłopstwo cuchnęło masowo końskim potem, dymem (bo chaty były długo ogrzewane na czarno) i „aromatem” cebulowo-czosnkowym. Wyjątkiem byli ci, którzy niedawno odwiedzili łaźnię. W Rosji nawet chłopi próbowali się myć przynajmniej raz w tygodniu; w kąpieli używali mioteł brzozowych, później tanich mydeł. Ale te zapachy w żadnym wypadku nie były trwałe. Jednak od lata doświadczone wieśniaczki zbierają w łaźni różne pachnące zioła i urządzają wszelkiego rodzaju zabiegi. Włosy umyto gorącą wodą, w której namoczono liście pokrzywy, a ciało spłukano nalewką z ostu lub piołunu. Ponownie zrobiono to w celach terapeutycznych i profilaktycznych: dzięki temu skóra przestała się łuszczyć, rany goiły się, czyraki wyschły, a aromat tych gorzkich ziół długo utrzymywał się na włosach i skórze.
Zapachy bogatych
Szlachetne kobiety i bogate burżuazyjne kobiety wyzywająco podniosły nos na pachnących cebulą chłopów i często miały własne aromaty. Były to różne nalewki kwiatowe, które były robione dla nich przez znające się na rzeczy nianie lub pokojówki albo kupowane na targu. Począwszy od XII wieku kupcy przywozili do Rosji aromatyczne orientalne oleje i przyprawy, których pierwotnie używano do nacierania ciała. W różnych okresach zamożne Rosjanki pachniały migdałami, gałką muszkatołową, cynamonem, kolendrą, szafranem, wanilią, różą, pomarańczą, rzadziej miętą, lipą, tymiankiem czy miodem. Kobiety spryskały nalewką i olejkami głowę, szyję, a czasem ramiona.
Były pewne preparaty ziołowe do zaparzania wody, w których np. Kąpano się tylko niemowlęta lub panny młode przed pierwszą nocą poślubną. Uzdrowiciele wymyślili roztwory, którymi myli ciało zmarłego, aby przez długi czas nie wydzielało trupiego zapachu; istniały specjalne zapachy do polowań - i używały ich również szlachcianki, jeśli brały udział w takiej grze.
Bogobojne Rosjanki, bogate staruszki, jak wszyscy rosyjscy duchowni, pachniały kadzidłem, ponieważ spędzały dużo czasu na modlitwie przed ikonami z lampami. Oliwa do lamp była sprzedawana w pobliżu każdego kościoła i była głównym „przyprawą” rosyjskich zamożnych mieszkań, ponieważ każdy miał ikony. Ale tylko zamożni Rosjanie mieli fundusze na olej do lamp.
Zapach „rosyjskiej skóry”
Tak się złożyło w Rosji, że wszystkie piękne zapachy muszą być obce, a nadal uważa się, że najlepsze perfumy są francuskie. Tymczasem szlachetni emigranci rosyjscy, zmuszeni do opuszczenia ojczyzny w latach dwudziestych XX wieku, zainspirowali jeden z najsłynniejszych paryskich perfumerii do stworzenia perfum o nazwie „Cuir de Russie”, co tłumaczy się jako „rosyjska skóra”. Najwyraźniej oryginalny zapach rosyjskich kobiet jest nadal uważany za wyjątkowy i czarujący nawet za granicą.
Wiadomość Jak pachną kobiety w Rosji po raz pierwszy pojawiła się w Clever.
