Moda na peruki dotarła do Unii na początku lat siedemdziesiątych. Najpierw przywieźli je żeglarze z lotów zagranicznych, potem pojawili się w naszych sklepach. Wrażliwy na znaki czasu Leonid Gaidai oddał swoją pasję do peruk w komedii Iwan Wasiljewicz zmienia zawód, w której bohaterka Kraczkowskiej nieustannie zmienia fryzury. I to nie była przesada.
Peruki nie współgrały z młodymi dziewczynami - hipisowska moda na naturalność rozprzestrzeniała się już wśród młodych ludzi - ale kobiety w średnim wieku je lubiły.
Po pierwsze, umożliwiły szybką aktualizację fryzury i koloru włosów. Popyt na salony fryzjerskie wśród mieszkańców miasta był ogromny, ale częściowo został zaspokojony. Musiałem się zarejestrować z wyprzedzeniem, często przez znajomego, a moja kolej na spotkanie z dobrym mistrzem mogła zająć dużo czasu. A dla kobiety pracującej kwestia czasu zawsze była ostra. Domowa kolorystyka była pełna nieprzyjemnych niespodzianek iw tym czasie woleli już pomalować siwe włosy.
Dobra peruka wyglądała znacznie lepiej. Największy popyt dotyczył peruk blond (zwłaszcza w republikach kaukaskich), a następnie kasztanowych.
Po drugie, łatwo było to uporządkować. Perukę można prać, suszyć i zakładać rano. Oprócz tego był też moment praktyczny - zimą peruki z łatwością zastępowały czapki.
