Rosja zawsze słynęła z piękna swoich kobiet. W historii Rosji istniały piękności, którym ani carowie, ani zwykli śmiertelnicy nie mogli się oprzeć.
Anastasia Zakharyina-Yurieva
Spośród ogromnej liczby kandydatów przywiezionych na pokaz ślubny panien młodych z całej Rosji Iwan Groźny wybrał Anastazję. Trudno powiedzieć z całą pewnością, co w większym stopniu wpłynęło na wybór cara. Być może uwaga 17-letniego pana młodego skupiła się na jednej z tysięcy piękności jego opiekuna - Michaiła Juriewicza, który był wujem Anastazji. Wiadomo, że królowa była niska. Jej regularne rysy okalały długie, gęste, ciemnoblond włosy. Jak napisał Karamzin, „jej współcześni przypisywali jej wszystkie cnoty kobiece”, podczas gdy uroda była uważana za „zasadniczą część narzeczonej szczęśliwego cara”. Udało jej się podbić nie tylko serce męża, ale także zdobyć popularną miłość. A zrobienie tego, będąc tylko pięknym, było prawie niemożliwe. Jej wizerunek stał się symbolem mądrej kobiety, zdolnej, jak pisał Dorset, „z zadziwiającą łagodnością i inteligencją” kontrolować porywczego męża.
Maria Naryshkina
Wydawało się, że na dworze Katarzyny II nie ma osoby, która milczałaby o pięknie młodej druhny - Marii Chetvertinskiej. Derzhavin napisał: „Z czarnymi oczami ze światłem, ze swoją wspaniałą klatką piersiową czuje, wzdycha, widoczna jest delikatna dusza, a ona sama nie wie, co jest lepsze od wszystkich”. Kutuzov żartował, że jeśli wśród kobiet jest taka kobieta jak Maria, to należy je kochać. Jej uroda była doskonała i, jak napisał jeden z jego współczesnych, „wydawało się to niemożliwe”. W wieku 16 lat poślubia księcia Dmitrija Naryszkina, a po chwili zostaje faworytką cara Aleksandra I. Ich związek potrwa 15 lat. Rodzina Naryszkinów będzie miała czworo dzieci, a tylko pierwsza córka Marina Dmitrij Lwowicz uzna za swoją (chociaż według plotek jej ojciec był byłym ulubieńcem królowej Płatona Zubowa).
Julia Vrevskaya
Baronessa Vrevskaya była uważana za pierwszą piękność Petersburga przez dwie dekady. Jej przyjaciel Turgieniew pisał prozą poetycką, że „damy jej zazdrościły, a mężczyźni ciągnęli za nią”. Sollogub mówiła o swoim urzekającym wizerunku, w którym fascynował ją nie tylko wygląd, kobiecość i wdzięk, ale także „nieskończona życzliwość i nieskończona dobroć”. Ale nuda wyższych sfer dworu Wrewskiej w 1877 roku bez wahania zmieniła się w prawdziwe życie. Podczas wojny rosyjsko-tureckiej stała się siostrą miłosierdzia i poświęciła się służbie bliźniemu, „nie znając innego szczęścia”. Podczas gdy wyższe społeczeństwo oczerniało „ekstrawagancką sztuczkę”, baronowa ścigała rannych, zmieniając bandaże na pięć godzin, śpiąc na słomie, pomagając przy amputacjach i wyprowadzając żołnierzy z pola bitwy. W lutym 78 r. Kopali zamarzniętą ziemię i nieśli trumnę z ciałem „siostry”, gdy podczas epidemii tyfusu zmarła Julia Pietrowna.
Barbara Rimskaya-Korsakova
„Tatarska Wenus” - tak zwana młoda piękność Paryża połowy XIX wieku. Prowincjanka z prowincji Kostroma podbiła nie tylko rosyjskie stolice, ale także Europę. Świeciła, słowami księcia Oboleńskiego, „nad nadmorskimi kąpieliskami, w Biaricy i Ostendzie”. Jeden z portretów Franza Winterhaltera wciąż fascynuje gości Muzeum Orsay w Paryżu. Konkurowała z żoną Napoleona Bonaparte Eugenią, a popularność Varenki mogła być przedmiotem zazdrości dzisiejszej „towarzyskiej”. Dowcipne dowcipy Varvary Dmitrievny były przekazywane z ust do ust, a fani niestrudzenie podziwiali „najpiękniejsze nogi w Europie”. Głośne kreacje gwiazdy wyższych sfer wielokrotnie stawały się przyczyną skandalu. Kiedyś rzekomo poproszono ją o opuszczenie piłki z powodu „zbyt przezroczystej sukienki”. Na bal przebierańców zimą 63 roku przybyła ubrana w strój kapłanki Tanith, uszyty z gazy. Kiedy inny wielbiciel wezwał ją do ołtarza, rosyjska bogini za każdym razem odpowiadała: „Mój mąż jest przystojny, bystry, cudowny, znacznie lepszy od ciebie”.
Zinaida Yusupova
Piękno jednego z najbogatszych arystokratów w Rosji nie mogło pozostać obojętne. Oto jak syn Felix napisał o swojej matce: „Wysoki, szczupły, pełen wdzięku, ciemnowłosy i czarnowłosy, z oczami błyszczącymi jak gwiazdy”. Wspaniałemu wyglądowi dopełniał bystry umysł, wykształcenie i życzliwość. Wiedząc o swoich zasługach, księżniczka nigdy się nimi nie chwalił, demonstrując swoją prostotę i skromność otaczającym ją osobom. Posiadając najlepszą biżuterię na świecie, nosiła je tylko na specjalne okazje, preferując skromne sukienki z minimalną ilością biżuterii. Księżniczka Yusupova była bardzo artystyczna. Na jednym z balów władca poprosił ją o wykonanie „rosyjskiego”. Taniec zauroczył wszystkich tak bardzo, że jeszcze pięć razy wezwano go do bisu. Sam Stanisławski zapewnił, że prawdziwe powołanie Zinaidy Nikołajewnej było sceną. Wolała jednak działać jako dobroczyńca, wspierając czyjeś talenty, zamiast pokazywać swój własny.
Matilda Kshesinskaya
Nigdy nie mogłaby stać się „ozdobą i chwałą rosyjskiego baletu”, gdyby nie widziała tańca włoskiej Virginii Tsuki. Później w swoich wspomnieniach Kshesinskaya napisze o „niesamowitej mimice twarzy, która nadała niezwykły urok tańcu klasycznemu”. Pomimo niskiego wzrostu i "pulchnych nóg", zdobyła uznanie członków komisji selekcyjnej Imperial Theatre School "błyszczącymi oczami i czarującymi manierami". Współcześni często mówili o jej oczach: „ciemne, lśniące, przypominające dwie słodkie otchłań”. Jedyna baletnica w tym czasie, która wykonała fouette w 32 obrotach, z zachwytu sprawiła, że publiczność zamarła. Wśród wielbicieli baletnicy są przyszły Mikołaj II, a także wielki książę Siergiej Michajłowicz i Andriej Władimirowicz.
Vera Cold
Została uwolniona przez los w wieku zaledwie 26 lat, ale w tym czasie z niezwykłej dziewczyny o wielkim apetycie zamieniła się w królową rosyjskiego kina niemego z wielomilionową armią fanów. Reżyser Gardin, który po raz pierwszy spotkał Verę, określił jednocześnie jej urodę jako „ponętną i trującą”. Aby „zobaczyć zimno”, ludzie ustawiali się w ogromnych kolejkach. Na przykład w Charkowie tłum szturmujący kino został spacyfikowany przez dragonów konnych, a następnie przywódcy musieli włożyć potłuczone szkło i zmienić wyrwane z zawiasów drzwi. Sama aktorka była zaskoczona taką popularnością. Czasami chodziła na projekcję filmu z jej udziałem, aby obserwować reakcję publiczności. Przez cztery lata kręcenia jej oczy biblijnej męczennicy i kapryśnie zakrzywiona linia ust były w stanie całkowicie podbić publiczność, która w kinematografach zapomniała o okropnościach pierwszej wojny światowej i kłopotach XVII.
